ESEIA 64

¹ O na fyddet ti'n rhwygo'r awyr a dod i lawr,

nes bod y mynyddoedd yn crynu o dy flaen di –

² byddai fel tân yn llosgi brigau sych,

neu'n gwneud i ddŵr ferwi –

i dy elynion ddod i wybod pwy wyt ti

ac i'r cenhedloedd grynu o dy flaen di!

³ Roeddet ti'n arfer gwneud pethau syfrdanol,

cwbl annisgwyl!

Roeddet ti'n dod i lawr

ac roedd y mynyddoedd yn crynu o dy flaen.

⁴ Does neb erioed wedi clywed

a does neb wedi gweld Duw tebyg i ti,

sy'n gweithredu o blaid y rhai sy'n ei drystio fe.

⁵ Ti'n helpu'r rhai sy'n mwynhau gwneud beth sy'n iawn,

ac sy'n cofio sut un wyt ti.

Er dy fod ti'n ddig am ein bod ni'n pechu o hyd,

gallen ni ddal gael ein hachub!

⁶ Ond bellach dŷn ni i gyd fel rhywbeth aflan,

mae hyd yn oed ein gorau ni fel dillad isaf budron.

Dŷn ni i gyd wedi gwywo fel deilen,

Ac mae'n methiant, fel y gwynt, yn ein chwythu i ffwrdd.

⁷ Does neb yn galw ar dy enw di,

nac yn gwneud ymdrech i ddal gafael ynot ti.

Ti wedi troi i ffwrdd oddi wrthon ni,

a gwneud i ni wynebu'n methiant!

⁸ Ac eto, ARGLWYDD, ti ydy'n Tad ni!

Gwaith dy ddwylo di ydyn ni –

ni ydy'r clai a thi ydy'r crochenydd.

⁹ Paid gwylltio'n llwyr hefo ni, ARGLWYDD!

Paid dal dig am ein methiant am byth!

Edrych arnon ni i gyd, dy bobl!

¹⁰ Mae dy drefi sanctaidd yn anialwch!

Mae Seion yn anialwch,

a Jerwsalem yn adfeilion.

¹¹ Mae'r deml gysegredig a hardd

lle roedd ein hynafiaid yn dy foli di,

wedi cael ei llosgi'n ulw.

Mae ein trysorau'n bentwr o rwbel.

¹² Wyt ti'n mynd i ddal i ymatal

er gwaetha hyn i gyd, ARGLWYDD?

Wyt ti'n mynd i sefyll yna'n dawel

tra dŷn ni'n cael ein cosbi mor drwm?

I'r pen